肾结石都有什么症状
| Konzerva Conservo | |
|---|---|
 | |
Konzerva (od latinskog conservo = ?uvati) je posuda za dugotrajno ?uvanje hrane.
Historija
Proces konzerviranja hrane izmislio je nakon duljih eksperimentiranja Francuz Nicolas Appert 1809., na zahtjev napoleonske vlade, koja je silno trebala na?in da osigura stabilnu opskrbu svoje velike armije. Su?tina appertove metode bila je u tom, da se hrana spremala u boce i staklenke, koje su se nakon tog zagrijavale na odre?enoj temperaturi, te tako zagrijane dr?ale jedno vrijeme, tek nakon tog bi se ?vrsto zatvarale (zape?atile p?elinjim voskom) i tako ?uvale sve do upotrebe.[1] To je bilo ravno 50 godina prije nego ?to je Louis Pasteur uspio nau?no objasniti da se grijanjem (taj proces je kasnije nazvan pasterizacija) ubijaju mikroorganizmi koji postoje u svakom organskom spoju, a da brtvljenje onemogu?uje ulazak vanjskih mikroorganizama, pa na taj na?in tako uskladi?ena hrana mo?e dugo ostati upotrebljiva.[1]
Englez Peter Durand patentirao je primjenu limenih posuda, umjesto staklenih boca 1810. Tako da se ve? do 1820. Kraljevska ratna mornarica Ujedinjenog Kraljevstva opskrbljivala velikim koli?inama konzervirane hrane u konzervama.[1]
Evropski metod konzerviranja hrane brzo se pro?irio i po Sjedinjenim Ameri?kim Dr?avama, pa je ta zemlja ubrzo postala svjetski lider u tom poslu, oni su unaprijedili postupke konzerviranja i automatizirali na?in proizvodnje, brojnim tehni?kim inovacijama. Krajem 19. vijeka Samuel C. Prescott i William Underwood iz Sjedinjenih Ameri?kih Dr?ava uzdigli su postupak konzerviranja na nau?nu razinu, precizno odrediv?i postupke pasterizacije i sterilizacije za specifi?ne vrste hrane.[1]
Prve konzerve ra?ene su od tankog lima valjanog u cilindre, bez dna i poklopca, oni su se naknadno ru?no zavarivali. Ve? od po?etka 20. vijeka, konzerve su dobile svoj dana?nji puno savr?eniji oblik i sanitarno su zdravije, jer ih vi?e nije trebalo variti, ve? su se zatvarale mehani?ki pomo?u utora, i to samo poklopac. Danas se upotrebljaju tanki limovi od 98,5 % ?elika presvu?eni tankim slojem kositra, a poklopcima se dodaju brtve od polimera tako da se osigurava apsolutno brtvljenje. Sam postupak konzerviranja odvija se u potpuno automatiziranim linijama, koje izbacuju po nekoliko stotina konzervi u minuti.[1]
Na?in proizvodnje
Danas se ve?ina povr?a, vo?a, mesa i mlije?nih proizvoda i gotovih jela pakira se u limene konzerve, a bezalkoholna i brojna druga pi?a u aluminijske konzerve, koje su lak?e i ne korodiraju. Tijela aluminijskih konzervi rade se od jednog ?tancanog komada metodom utiskivanja. Ona nemaju nikakve ?avove, a zatvaraju se drugim dijelom koji je tako?er od aluminija. Danas se rade i bimetalne konzerve, sa tijelom od aluminija i ?eli?nim poklopcem.[1]
Tvornice konzervi obi?no se nalaze u neposrednoj blizini krajeva u kom se proizvodi hrana koju treba konzervirati, jer je po?eljno da se hrana ?to je mogu?e br?e konzervira. Proces konzerviranja sastoji se od nekoliko faza; ?i??enja i daljnje pripreme sirovina, blan?iranja, punjenje konzervi (danas obi?no pod vakumom), zatvaranja i brtvljenja konzervi, sterilizacije konzerviranih proizvoda, ozna?avanja (eiketiranja) i skladi?tenja gotovih industrijskih proizvoda . ?i??enje je faza u kojoj sirovine prolaze kroz bazene sa vodom, ili se ispiru visokotla?nim mlazevima, nakon te faze se povr?e ili druge sirovine, re?u, gule, cijede, vade, natapaju, pasiraju... Gotovo svo povr?e i vo?e zahtijeva nekakvo blan?iranje (uranjanje u vru?u vodu ili paru), taj proces omek?ava tkivo ploda i ?ini ga dovoljno podatnim za pakiranje, a tako?er deaktivira enzime koji bi mogli izazvati ne?eljene promjene u hrani prije konzerviranjanja.[1]
Punjenje konzervi obavljaju strojevi potpuno automatizirano, konzerve se pune ?vrstim sadr?ajem, a vrlo ?esto i dodatnim teku?inama (salamure ili sirupi) kako bi se istisnuo zrak ?to je mogu?e vi?e. Napunjene konzerve zatim prolaze kroz toplu vodu ili paru, na taj na?in se zagrijana hrana ?iri i istiskuje preostali zrak, tako da se nakon zatvaranja konzerve stvara djelomi?ni vakum. Neki se proizvodi pakiraju u specijalnim strojevima koji automatski vakumiziraju konzerve.[1]
Kad su konzerve napunjene, na njih se strojno stavljaju poklopci. Nakon tog prolaze fazu sterilizacije, gdje se zagrijavaju na temperaturama dovoljno visokim i dovoljno dugo, da se uni?ti sve mikroorganizme (bakterije, plijesni, kvasci) koji su mo?da jo? uvijek prisutni u sadr?aju. Grijanje se vr?i u kotlovima pod visokim tlakom, ili pe?ima, obi?no koriste?i temperature od oko 116°C. Nakon tog se konzerve hlade, vodom ili zrakom.[1]
Konzerve uspjevaju sa?uvati ve?inu hranjivih sastojaka. proteini, ugljikohidrati i masti ne mijenjaju svoju strukturu, a isto tko ni vitamini A, C, D i B2. Problem je vitamin B1, a to ovisi o temperaturi prilikom konzerviranja. Pojedini vitamini i minerali mogu se otopiti u salamuri ili sirupu dodanu konzervi tokom obrade, ali imaju istu nutritivnu vrijednost, ako se i ta teku?ina konzumira.[1]
